Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/115

czyli trup przy trupie». Miałem już ostatnią scenę ostatniego aktu.
 Ten chłopiec — to wykradziony syn. Skradzione dziecko; ojciec zrozpaczony, rujnuje majątek na bezowocne poszukiwania; potem się rozpija; potem oto widzi to dziecię tu na ulicy, poznaje je po znaczku na szyi i woła:
 — Mój syn!
 Chłopiec:
 — Ojcze!
 Ojciec:
 — Dziecię!
 Chłopiec:
 — Umieram.
 Ojciec:
 — Musisz żyć!
 Chłopiec kona. Ojciec zrywa się, uderza z całej mocy głową o ową kamienicę z siedmioma numerami hypoteki. Trąbka «Pogotowia» za sceną. Zasłona spada.
 Budzę się z zadumy. Nowa fala uczuć.
 O wy, szydercy, wy, którzy kruczym głosem głosicie, że człowiek jest tylko samcem, lub samicą, a zawsze egoistą, gdybyście słyszeli, jaki szmer oburzenia poruszył ten tłum na widok obdartusa, chcącego wlać zemdlonemu wódkę w u-