Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/104

nic łatwiejszego pod słońcem, że to proste, tak jasne, tak niezłożone...
 Dzieci już spały.
 Siedzieliśmy przy stole. Lampa wisiała na suficie, i w lampie paliła się nafta. Stół do połowy tylko nakryty był obrusem.
 I powiedziałem:
 — Aniołku.
 Powiedziałem: «aniołku» — i nie wiedziałem, co dalej.
 A ona spojrzała na mnie i zapytała:
 — Co, kotku?
 Odparłem więc:
 — Może przejedziemy się tramwajem?
 Żona moja odrzekła:
 — Owszem.
 I wstaliśmy.
 Byłem zadowolony. Tak będzie lepiej. Pojedziemy w Aleje, usiądziemy na ławce — może tam jakoś prędzej... Czułem, że i ona chętnie się zgodziła, że i ona liczy, że tam może, pod tchnieniem ciepłego letniego wietrzyka, ukołysanym szelestem stuletnich drzew, że tam jakoś nam prędzej się uda.
 Pojechaliśmy w Aleje i usiedliśmy na ławce.
 I milczeliśmy.
 — Śliczny wieczór — zacząłem.
 — Rzeczywiście, śliczna pogoda — odparła.