Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/230

 — To wszystko przez ciebie.
 Mundek z przerażeniem patrzy na mnie.
 Zaco? Dlaczego?
 Wszystko przez tę pocztówkę.
 Nienawidzę Marychny.
 — Głupia. — Kokietka. — Całą nocby tańczyła. Oczy w górę przewraca.
 Szkoda, że daleko. Na złośćbym jej zrobił. Pobił. Kokardę rzucił do rynsztoka.
 Wyrywam groch z doniczki. I przez okno. Irena łzy ma w oczach. Czuje, że się coś strasznego stało.
 Nic i nikogo nie mieć.
 Łatek, gdzie jesteś?
 Nie.
 Na co mi to psisko? Niech sobie ma Bączkiewicz w procencie. Kupił za dziesięć groszy. Niech jemu liże ręce.
 Zniszczyłem wszystkie pamiątki, zerwałem z całym światem.
 Zostałem sam.
 Matka?
 Przecie powiedziała, że mnie się wyrzeka. Już tylko Irena. Ja — nie.
 Niegodny, występny, wyklęty, skłócony z życiem.
 Wszystko porzuciło. Wszędzie zdrada.
 — Niespokojny. Źle lekcje odrabia.
 I pani, i Łatek, i matka.

 Pobiegłem aż na sam strych i przed drzwiami usiadłem na schodku.