Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/188

skrzydła, a dwoje dzieci nad przepaścią. Nad bezdenną. — Pochyliły się nad przepaścią i kwiatki zrywają. A anioł pilnuje, żeby nie wpadły w tę bezdenną przepaść.
 Przyszła ta obca ciotka z Marychną. Ją też pierwszy raz w życiu widzę. I ona jest daleka jakaś krewna.
 I myślę:
 — Jeżeli Marychna zacznie ze mną rozmawiać, dam na pamiątkę pocztówkę. A jak nie, to nie.
 Kupiłem ją dla Marychny, bo wiedziałem, że przyjdzie, tylko się bałem, że może będę w szkole.
 Zaraz przylatam ze szkoły — tak codzień. Mundek się pyta:
 — Czego się tak spieszysz?
 Mama się dziwi:
 — Czy wcześniej szkoła się kończy?
 A ja nic. No, bo co im powiem?
 A Marychna ma białą czapeczkę z puszku i kołnierzyk taki sam. I włosy kręcące.
 Jej mama rozmawia z moją mamą — coś o jakichś znajomych we Wilnie.
 Ona nic.
 Bo tę ciotkę z Wilna prędko pocałowałem w rękę i do mojej doniczki.
 A ona stanęła oparta o swoją mamę.
 I wyjąłem pocztówkę z książki. Tę pocztówkę z aniołkiem.
 A ona Marychna odrazu, jak stała, odrazu prędko podeszła do mnie. W pośpiechu, jakby podbiegła. A ja prędko pocztówkę znów w książkę i zdaje