Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/184

 A pani mówi dalej — cicho, jakby w sekrecie, jakby radząc się Kajtusia:
 — W szkole miałaby koleżanki, więcej rozrywek. Smutno jej będzie teraz w domu. Gdyby miała siostrę albo brata...
 Kajtuś nagle postanowił:
 — Zamiast do Paryża, do nich pojadę.
 Już nawet nie słucha, tylko myśli, jak to urządzić. — Bo co sam będzie robił w Paryżu?
 Zmęczony był. Ziewnął.
 — Co znaczy zacisze? Czy że tam cicho, czy wieś tak się nazywa? — Jak wygląda ten Andrzej, czy rosną maliny, czy jest altanka i ule i drewutnia?
 Drzemie Kajtuś i myśli naprzemian, a koła wagonu stukają o szyny.
 Tymczasem świtać zaczęło.

 Zosia się obudziła. Przeciera oczy, poprawia włosy — zaraz do okna.
 Akurat słońce się wychyliło.
 Spotkali się z Kajtusiem przy oknie i spojrzeli w oczy.
 — Patrz matuś, śliczne słońce. — Chodź: jaki śliczny wrzos. — Muszę urwać!
 Wychyla się i wyciąga ręce.
 — Ostrożnie, Zosieczko. — Siadaj. — Zjemy śniadanie. — Potrzymaj szklankę.
 Drugą szklankę podała Kajtusiowi. — Nalała mleka, dała po bułce z masłem.
 — No, jedzcie.