Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/165

uczonych. — Dziś, zaraz komisja uczonych jedzie do Warszawy. Jutro może być już zapózno.
 Anglik zapalił fajkę, wyjął ołówek i notes.
 — Ilu ma jechać uczonych?
 — Niech jedzie dziesięciu.
 — Dobrze. Pojedzie dziesięciu. — Kto?
 — Jeden uczony fizyk, jeden uczony chemik, jeden inżynier i doktór...
 — Panowie koledzy, — woła niemiec, — tak nie można. — Trzeba zastanowić się, trzeba pomyśleć, — Dlaczego ma być uczonych dziesięciu, a nie ośmiu albo dwunastu?
 — Owszem, zastanawiaj się pan; kto panu broni?
 — Rozważaj pan, jeśli pan ma czas, — krzyknął Włoch — bo my nie mamy czasu. - Nieznany, jest jak wulkan, który każdej chwili może wybuchnąć. Mówię tak, bo mam dokładne wiadomości z Warszawy.
 — Spokojnie. Chwila cierpliwości — uspokaja zebranych anglik.
 Francuz wyjął z kieszeni zgnieciony kawałek papieru, pożyczył od anglika ołówek i pisze coś.
 Wszyscy czekają, a Niemiec mruczy pod nosem:
 — Wszystko trzeba robić powoli i metodycznie.
 Delegat francuski czyta z kartki:
 — Więc z Londynu pojadą: fizyk, zoolog i spirytysta. Z Paryża jadą: chemik, lekarz i psy-