Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/164

 — Niemcy się więcej awanturują, — powiedział delegat Polski.
 Przewodniczący zebrania przerwał:
 — Panowie, nie zebraliśmy się po to, żeby się kłócić i obrażać. Jeżeli delegat ma jakąś radę, niech powie, bo jeżeli nie, — odbiorę panu głos.
 Niemiec mówi dalej.
 — Polacy robią wynalazki wojenne i próby niebezpieczne. Zdobyli potężnego sprzymierzeńca.
 — To nie sprzymierzeniec, ale wróg, może nawet szpieg. — Właśnie otrzymałem od mojego rządu wiadomość, że aresztowali szpiegów. — Pragniemy spokoju; mieliśmy otrzymać pożyczkę od miljonerów, ale oni przestraszyli się i wyjechali.
 — Zgadzam się z moim polskim kolegą. Może Nieznany jest ich wrogiem. Więc chcemy okazać im pomoc.
 — Bez łaski.
 — Jaką pomoc? — pyta się przewodniczący.
 — Poślemy naszą policję i żołnierzy i wspólnie zbadamy sprawę na miejscu. Polacy sami nie dadzą rady.
 — Niech się pan nie boi.
 — Wiem... Już wiem, — krzyknął nagle Francuz. — Panowie, trzeba się spieszyć, bo Nieznany naprawdę jest niebezpieczny.
 — Więc co pan wie? — pyta się Anglik.
 — Panowie, oddajmy tę sprawę w ręce