Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/140

no dezynfekcję. — Woźny szkoły złożył jakieś zeznania w policji. — Uczeń szkoły zachorował potem na grypę o dziwnym przebiegu. — Znaleziony w rowie pod miastem, leczył się w jednym ze szpitali.
 Wszystko to opisane było niewyraźnie. Ale gazeta uprzedza czytelników, że nie może więcej pisać, żeby nie utrudniać śledztwa:
 „Ze względu na toczące się śledztwo“.
 Nawet w ogłoszeniach znalazł Kajtuś echo wczorajszych wypadków.
 „Zginęła suczka biała w czarne łaty. Odprowadzić za nagrodą“.
 „Zginął pudel Wierny. Nagroda — 50 złotych“.
 „Kot Burek opuścił swoją panią. Za wskazanie adresu dam 20 złotych“.
 — Doczekałem się, — mruknął Kajtuś z goryczą. — Ścigają mnie za nagrodą, jak psa albo kota.
 — Może nie iść do szkoły, posłać sobowtóra? — Ale chcę wiedzieć, co będzie.
 — Zresztą co mi zrobią? — Jestem czarodziejem.
 I już przed samą szkołą znalazł dobrą radę:
 — Niech każdy mój czar wtedy się uda dopiero, kiedy rozkaz dwa razy powtórzę. — Nie odrazu tak będzie, jak mi strzeli do głowy. - Naturę mam niespokojną. A tak, — będę się mógł zastanowić.
 Już zupełnie spokojny, wchodzi Kajtuś do klasy.