Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/66

 Dżek odpowiada niechętnie. Zaczęło się dobrze, można było odrazu przystąpić do rzeczy. A tymczasem ktoś wejdzie i zepsuje.
 — No, a jakie książki chcesz kupić?
 — Różne. Naprzykład ma pan — Bosko czarnoksiężnika?
 — Mam. Ale poco ci ta książka?
 — Więc niech pan pokaże.
 — Poczekaj no, mój kawalerze. Za dużo chcesz odrazu kupować.
 — To przecież dla pana lepiej, — mówi Dżek, już zły nawet.
 — Lepiej, albo nie lepiej. Różni są widzisz, kupcy. A ja widzisz, jestem taki, że wolę mniej sprzedać, ale wiedzieć, że wszystko w porządku. Znam ciebie, mój chłopcze, od lat. Wiem, że jesteś porządny. I ojciec twój porządny robotnik. Znam i twoją siostrzyczkę. Jak ona się nazywa?
 — Mary.
 — Pamiętasz, kupowałeś raz dla niej obrazek. Poczekaj: niechno sobie przypomnę. Jakiegoś aniołka kupiłeś.
 — Nie, świętego Mikołaja, — poprawił Dżek.
 — Dobrze. Więc wtedy rozmawialiśmy, pamiętasz? I pomyślałem, że to porządny chłopak, który nie kupuje dla siebie cukierka, tylko dla małej siostrzyczki świętego Mikołaja.
 Dżek słucha, ale nic nie rozumie.
 — No, a teraz powiedz mi. Wiesz, że 96 centów to prawie cały dolar?
 — Wiem, mówi Dżek.