Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/53

że właściwie niewiadomo, czy dziewczynka płacze, czy śpiewa.
 — Bądź wreszcie cicho, — woła Wojtek, parobek gospodarza Styka.
 Wojtek postawił tuż przy Anielce szaflik dymiących ziemniaków i wszedł do chaty. Jedzenie dla świń. Anielka już nie płacze. Rogiem fartuszka wyciera oczy i podbiega do szaflika. Ach, jak smakowicie pachną ziemniaki! Anielka odczuwa nagle dokuczliwy głód.
 — Wojtek! — woła. — Wojteczku!
 — Czego tam znowu?
 — Czy mogę wziąć jeden kartofel?
 — Jak ci się podoba.
 Anielka pośpiesznie chwyta kartofel z szaflika, ściąga palcami bronzową łupinkę i zanurza ząbki w miękkim kartoflu. Teraz jest zupełnie zadowolona.
 Wojtek po chwili wychodzi, wynosząc z izby kubeł pełen pomyj. Ugina się pod ciężarem kubła. W jednej ręce dźwiga kubeł, a drugą rękę podnosi wysoko w górę. Wojtek idzie za stodołę. Anielka biegnie za nim.
 — Wojteczku, co macie w tym kuble?
 — Świńskie żarcie.
 — Czy kartofle też tam są?
 — Tak, naturalnie, pozatem odpadki ja-