siejszem tego słowa znaczeniu, bo Polska ówczesna nie przestała nigdy być królestwem. W tej nazwie mieści się znaczenie, że Państwo Polskie było wspólnem dobrem ogółu jego obywateli, było gremjalną ich własnością, „rzeczą” do nich wszystkich „pospołu” należącą. Takie pojęcie państwa jest pojęciem czysto polskiem, nam tylko właściwem i niem szczycić się powinniśmy. Nikt ze współczesnych nam narodów nas w tym kierunku nie wyprzedził. W późniejszych czasach to pojęcie zostało spaczone, a stało się to jedynie dzięki naleciałościom obcym, duchowi polskiemu przeciwnym i pod zgubnem działaniem tych naleciałości. Wprowadzone do nas zdradnie przez wrogów, były one na ich korzyść rozprzestrzeniane przez niektóre nasze żywioły, działające wprost przeciw najżywotniejszym interesom Narodu, w celach własnych, demagogicznych.
Takie pojęcie państwa, jak powyższe, wyklucza samo przez się kwestje, tak zwane „mniejszościowe”. Niema na nie miejsca tam, gdzie państwo uważanem jest za wspólne dobro całego Narodu, a pod tym wyrazem rozumie się wszystkich obywateli tego państwa, bez różnicy języka, wyznania i pochodzenia.
Mamy traktat tak zwany o „mniejszościach”, narzucony nam w 1919 r. przez obce mocarstwa. Ten traktat wypełnić musimy, pozostając ściśle w jego ramach, i żadna z naszych ustaw nie może stać w sprzeczności z przepisami tego traktatu, ale poza tem nic więcej uczynić w tym kierunku nie mamy obowiązku, a zwłaszcza byłoby to zbyteczne wobec przyjętego przez nas pojęcia Państwa. To też wszelka wzmianka o jakichkolwiek mniejszościach „religijnych” czy „narodowych” czy innych, byłaby w naszej Konstytucji nie na miejscu i dlatego wszystkie tego rodzaju wzmianki, jakie zawiera Ustawa konstytucyjna z dnia 17 marca 1921 r. w moim projekcie zgoła wypuściłem.
Podział dotychczas, a wyjęty z Monteskiusza podział władz na: ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, jest nieścisły i niekompetentny. Nieuwzględnia on dwóch najważniejszych kategorji władz, mianowicie, organizacyjnej, i rządzącej. Pojęcie władzy wykonawczej i sądowniczej mie-
