bière. W odpowiedzi na te prośby wyszedł dnia 30 marca 1697 r., dekret św. Kongregacyi Obrzędów, pozwalający na odprawienie w piątek po oktawie Bożego Ciała, mszy św., o pięciu ranach Zbawiciela, znajdującej się już wówczas w dodatku do mszału rzymskiego. Na razie nie można było nic więcej uprosić, pomimo, że w r. 1704 klasztor annezyjski w Sabaudyi, w imieniu całego zakonu, ponownie upraszał o tę łaskę papieża Klemensa XI. A lubo Innocenty XII. do życzeń z roku 1697 nie raczył się przychylić, to jednak owej sprawy bynajmniej sobie nie lekceważył, skoro w tymże samym roku aż trzynastu bractwom Serca Jezusowego hojne nadał odpusty.
Bractwa te zawiązały się bardzo szybko także w Niemczech i Austryi; w Moguncyi 1698; w Lignicy, Lublanie i Ołomuńcu 1702; w Wrocławiu i Fryburgu 1703; w Augsburgu 1704; w Insbruku i Celowcu 1705; w Solnogrodzie i Erfurcie 1706; w Trewirze 1708; w Pradze 1709; w Opawie 1712; w Monachium 1713; w Monasterze 1718; w Wiedniu i Lincu 1719[1].
- ↑ Gallifet S. J. De cultu Sacrosancti Cordis Dei ac Domini Nostri Jesu Christa. Romae 1726. str. 556—585.
