organizowały liczne bractwa. Pierwsze tego rodzaju bractwo zawiązało się w Konstancyi 1688 r., o jego zaś rozkwicie dosyć nadmienić, że za lat niespełna dziesięć, w samym Dijon liczyło już około trzynaście tysięcy członków. Jeszcze za życia bł. Małgorzaty, 1688 r., wysłała matka Desbarres, przełożona klasztoru w Dijon, prośbę do Stolicy św. o zaprowadzenie ogólnego święta ku czci Najśw. Serca, ale tą razą nic nie uzyskała. Całą tę sprawę poruczono biskupowi dyecezyalnemu do rozstrzygnięcia; chciała snać Stolica św., ażeby w innym zakątku ziemi to nabożeństwo pierwej praktykowanem było, zanimby Rzym o niem coś stanowczego orzekł. W lat kilka potem (1697) wniósł zakon PP. Wizytek ponowną prośbę, kornie błagając Stolicy św. o pozwolenie odprawiania osobnej mszy wraz z pacierzami kapłańskimi o Sercu Jez. przynajmniej po kościołach zgromadzenia tegoż. Prośbę tę popierał gorąco kardynał Forbin de Janson, ówczesny ambasador Ludwika XIV. przy dworze papieskim, jak niemniej odsądzona od tronu królowa angielska, Marya Eleonora d’Este, małżonka Jakóba II. Stuarta, której kierownikiem sumienia w Londynie był, znany nam już zkądinąd, Ojciec de la Colom-
