Strona:Jan Rzewnicki - Moje przygody w Tatrach.djvu/174

 Ogarniającym ruchem wskazuje teraz na zalesione otoczenie doliny i dla utrzymania kontenansu dodaje:
 — Przecie za tym laskiem to już Zakopane...
 Obejrzeliśmy go od stóp do głów: ubrany w hawelok jakiś powłóczysty, miejskie kamaszki i kapelusz; wygląda na zasuszonego urzędnika, co o górach zielonego pojęcia nie ma. Ale, że od farsy takiej w górach do tragedii niedaleko, mówię wręcz do jegomościa:
 — Pan tu iść nie może, panie. Niech pan wraca z nami.
 Żachnął się:
 — Wracać? za nic w świecie! Ja mam tamtych kamieni już dosyć na dzisiaj!
 — A czy pan wie, że tam, gdzie pan chce iść, będzie jeszcze gorzej?
 — Ja dzisiaj wyjeżdżam, proszę państwa.
 — Ale tą drogą może pan w ogóle nie dojechać...
 Nie zrozumiał aluzji.
 — Dziękuję bardzo państwu, ale ja muszę iść tędy.
 I gadaj tu z takim, który musi... Ale skoro się upiera, poradziłem mu tylko, by tamtych panów dogonił i przyłączył się do nich. Zaczął się więc pośpiesznie żegnać.
 I dziwić się, że wypadki są w górach! Choć, co prawda, takimi niemowlętami, co to „przez lasek wracają do Zakopanego”, opiekuje się jakoś los. O ileż więcej jest wypadków ze średnimi, ba, z pierwszorzędnymi turystami! Tylko podłoże tych wypadków jest, oczywiście, inne.