Strona:Jan Lam - Idealisci.djvu/335

moje polecenie zbyt gorliwie, i nadto wcześnie zgotował szparagi, które nie znoszą czekania...
 — A, szparagi, to co innego — zawołał pan Tadeusz wesoło. — Wszystkie inne względy muszą ustąpić przed szparagami!
 Dlaczego pan Alfred pobladł tak okropnie, gdy pani Helena tłumaczyła powody przyspieszenia pory obiadowej? Dlaczego i ona mówiła jakoś inaczej, niż zwykle, i tak dziwnie jakoś zaciskała usta? I co się stało Helence, że wziąwszy za rękę Wacława, spojrzała mu w oczy z takim wyrazem przerażenia? Wacław nie umiał zdać sobie sprawy z tego, a pan Tadeusz, proboszcz i panna Wanda nie zwrócili najmniejszej uwagi na te szczegóły.
 Obiad odbył się wesoło i szybko; pociąg, który wiózł pana Karola i dr. Chimerskiego nie przebył jeszcze był połowy drogi do Korytnicy, gdy już wstano od stołu. Wówczas p. Alfred przypomniał sobie, że jeden z jego koni zgubił podkowę, i że musi pójść zobaczyć, czy woźnica pomimo święta potrafił dać sobie radę z tą trudnością. Reszta towarzystwa udała się na werandę.
 Na prawo od drzwi parapetowych, prowadzących z salonu, stał tam stolik z przyborami do czarnej kawy. Między pięknemi porcelanowemi filiżankami, przeznaczonemi dla wszystkich obecnych, odbijała tam przepyszna filiżanka srebrna z wypukło rzeźbionemi ozdobami, herbami i cyframi, wewnątrz wyzłacana. Była to owa specyalna filiżanka pana Tadeusza, z której zawsze pijał kawę po obiedzie, która towarzyszyła mu w podróżach, i którą w pierwszym roku po ślubie, darowała mu była kochająca żona. Pani Helena, która zawsze sama zajmowała się kawą, i doprowadziła była do wielkiego mistrzowstwa w tym kierunku, zwróciła się w tę stronę. Na lewo był okrągły stolik marmurowy, na podstawie z lanego żelaza, na który po uprzątnięciu przyborów gastronomicznych, wkładano blat drewniany obity zielonem suknem, gdy klub przystępował do przepisanej ilości robrów wista. P. Tadeusz zajął najdalsze miejsce, po jego prawej ręce siadł proboszcz, na lewo zostawiono fotel dla p.