Strona:Jan Lam - Idealisci.djvu/268

dzia — to jest, ta panna Wanda, o której wspomniałam, mówiła mi także, że jest zadziwiające podobieństwo między nami, to jest, nie między mną a Wandzią, ale między mną a panią Zamecką. W pierwszej chwili zdawało mi się, że sama siebie widzę w źwierciedle, ale potem.... o, za nic w świecie nie chciałabym być podobną do niej! Nie uwierzycie, jak niemiłym był wyraz jej twarzy, gdy spojrzała na mnie i odwróciła oczy, niby błędne.... Jestem pewną, że jeżeli i wtenczas jeszcze byłam podobną do niej, nikt mię kochać, ani lubić nie może....
 „Papa był bardzo wzruszonym, gdy mię przedstawiał swojej żonie — a ona.... ona przystąpiła do mnie, i pocałowała mię w czoło. Moje drogie! — może to szaleństwo z mojej strony, ale powiadam wam, że gdybym w tej chwili poczuła pocałunek podobny, umarłabym z przerażenia. Zdawało mi się, że mię trup całuje....
 „Musi to być zapewne jedna z tych hallucynacyj, z których wujcio starał się wyleczyć mnie perswazyą i rozumnemi przedstawieniami. Cóż jam temu winna, że nie mogę oprzeć się własnemu dziwactwu! Są chwile, kiedy mi stają w duszy wszystkie strachy, które się tam zagnieździły od dawna, i które znikają, gdy jestem z wami, z ciocią, w dzień biały... Tutaj wciąż mi straszno i nieswojsko, a serce tak mi się ściska, jak gdyby się coś okropnego wydarzyć miało. Kochana Franiu i Adelciu, zmiłujcie się, piszcie do mnie natychmiast, czy wszyscy zdrowi, ciocia, wujcio i wy, moje drogie! Nie zdołacie nigdy wyobrazić sobie, jak mię dręczy ta moja niedorzeczna chorobliwa trwoga. Wczoraj, gdyśmy wróciły z apteki, ni ztąd ni zowąd coś mię zaczęło niepokoić, w nocy miałam sny przykre i przestraszyłam aż ciocię. Teraz to znowu wróciło — ale w dzień, o w dzień... gdybyście wiedziały, domyśliłybyście się zaraz, że nie miałam czasu myśleć o strachach...
 „Pan Wacław jest tutaj. Gdy wszedł do salonu i ujrzał mię — ale może i to halucynacya! — dosyć, że zdawało mi się, iż był zmięszanym. Niewątpliwie zdawało mi się tylko, bo dlaczegoż miałby się mięszać? Zdobyłam się