Strona:Jan Lam - Idealisci.djvu/059

 — Ja ciebie zbudzę. Nie myślę iść spać wcześniej, jak jutro wieczór. Kładę się i wstaję tylko dwa razy w tygodniu, to mi oszczędza trudu i emocyi, i zgadza się wybornie z moją zasadą.
 P. Karol okazał się w istocie nader wiernym swojej „zasadzie“. Z rozmaitych wież miasta biła nazajutrz rano zaledwie piąta godzina, gdy pojawił się w sypialnym pokoju p. Tadeusza, niepospolicie dumny z tego, że mógł zbudzić wieśniaka przyzwyczajonego do rannego wstawania. P. Karol rozmyślał przez noc nad projektami swojego przyjaciela, i odkrył w nich mnóstwo stron humorystycznych, między któremi niemałą odgrywała rolę podróż dzisiejsza. Ilustrował on też całe przedsięwzięcie p. Zameckiego z tego stanowiska, z jakiegoby je widział „świat“, gdyby mu ono było znanem we wszystkich szczegółach. Ale p. Tadeusz był niezachwianym, i z zimną krwią odpowiadał na wszystkie przycinki.
 — Żartuj sobie zdrów — rzekł ubierając się, podczas gdy w drugim pokoju lokaj przyrządzał kawę — wiem, że nie myślisz i połowy tego, co mówisz. Nie pojmuję w istocie, jaką ty przyjemność znajdujesz w tem, aby się wydawać ile możności gorszym, niż jesteś?
 — Nie chcę psuć sobie reputacyi na wypadek, gdyby mi kiedy przyszła ochota rozpocząć na nowo zawód prawniczy. Nie uwierzysz, ile to przynosi nietylko przyjemności, ale i korzyści. W owym procesie, który wygrałem, rzecznikiem przeciwnej strony był skończony łotr, otaczający się i dotychczas otoczony aureolą nieskazitelnej uczciwości. Dzięki reputacyi, jaką sobie zrobiłem, miał on mię za szubrawca równego sobie, i wpadł w łapkę, którą mu nastawiłem. Uwierzył między innemi, że byłbym gotów pod pewnemi warunkami sprzedać mojego klienta za pewną sumę, i dostarczył mi ewikcyi, bez której wygrana w procesie na nicby się nam była nie przydała. Cha, cha — gdybyś też był widział jego minę, gdy mu w końcu powiedziałem w cztery oczy, za kogo go mam, i jak mocno oszukał się na mnie?
 — Ależ ja nie prowadzę z tobą procesu, i spodziewam