Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/167

 W kancelarji przyjął Helenę łysy kapral. Zapytany o sierżanta Witana wyjął grubą oprawną w płótno księgę i po chwili nerwowego przewracania tam i zpowrotem kilkunastu wielkich kart zatrzymał wzrok na którejś tam stronicy i czytał:
 — Sierżant pułku Legji Cudzoziemskiej, Seweryn Witan, przybyły tutaj dnia ośmnastego lutego... Jest! — przerwał sobie czytanie i jakby chcąc zbadać wrażenie, jakie wywarła jego odpowiedź na młodej kobiecie, podniósł na nią swój wzrok oczekujący 1 badawczy.
 — Czy mogę go zobaczyć? — spytała Helena szeptem.
 — Teraz?
 — Tak, proszę pana, ja, jeżeli nie można, to choć chwilę, tylko spojrzeć.
 Kapral nacisnął guzik dzwonka, stojącego na biurku. Wnet do dużej sali zastawionej szafami, stołami i stołkami i jednem olbrzymiem biurkiem wsunęła się między półotwarte drzwi jakaś głowa.
 — Proszę wejść — zawołał kapral, grzebiąc się zpowrotem w grubej księdze miejscowej mądrości.
 Helena spojrzała na przybyłego. Z ogólnej jego sylwety wzrok jej rzucił w głąb pamięci długi, biały fartuch, a nad nim parę okrągłych ciemno niebieskich szkieł.
 — Proszę zaprowadzić panią do pawilonu A, pokój piąty, sierżant Seweryn Witan.
 — Słucham, ale...
 — Ja tylko chcę spojrzeć, choćby zdaleka.
 — Ja rozumiem, ale, widzi pani, niedługo sierżanta