Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/107

 — Na pewno jakieś ważne sprawy panią wzywają?
 — Ee, nie, tylko... tylko tak.
 — Jeśli nie i tak, to może pani jeszcze chwilę.
 — A któż zrobi kolację?
 — Więc to dlatego mam taki apetyt, dlatego mnie tak wszystko smakuje, że to pani! Rozumiem!
 — Głównie to Nastka, a ja jej tylko pomagam. Zresztą pan i tak prawie nie je. Wczoraj cały rosół został...
 — To ja! Czy można? — wpadł do izby Klemensa niski głos rządcy.
 — Proszę!
 — Zaraz, zaraz! Poczekajcie! Zapytam się! A stać że do starego czorta! Co ja się tu będę z wami przepychał, czy co? Jak dziedzic pozwoli, to was wpuszczę! - złościł się i tłumaczył jakimś jęczącym w sieni ludziom pan rządca.
 — Co się stało? — zapytał Klemens tyłem wchodzącego do izby i wciąż jeszcze oganiającego się od niewidzialnych, napastujących go ludzi, ojca panny Jadwigi.
 — A bo tu przyszli i chcą, żeby ich tu zaraz wszystkich wpuścić. A ta mała też tu potrzebnie panu głowę mąci?
 — Ładnie mała! Same włosy mają ze dwa metry. Czegóż chcą ci ludzie?
 — Bo ja wiem! Gwałtem chcą z samym panem dziedzicem. Oni tam zawsze mają jakieś interesy.
 — Niech wejdą! Przepraszam panią! — Klemens spojrzał na pannę Jadwigę czerwoną po białka w oczach.