Strona:James Fenimore Cooper - Ostatni Mohikanin.djvu/84

scy przyjaciele króla muszą być przyjaciółmi Magui.
 — Niech mój ojciec mi poda rękę swoją — rzekł dzikus głosem stłumionym.
 Po pewnem wahaniu generał uczynił zadość życzeniu czerwonoskórego. Magua ujął rękę generała i palce jej położył sobie na dużej bliźnie na piersi.
 — Czy mój ojciec wie, co to jest? — zapytał tonem triumfującym.
 — Któryż to żołnierz nie zna śladów, jakie pozostawia kula? — odparł generał.
 — A to? — zagadnął dzikus, przesuwając rękę generała po plecach swoich.
 — O, mój synu — rzekł generał, — zostałeś sromotnie obity. — Któż to uczynił?
 — Magua miał twarde łoże w angielskich wigwamach, a kije pozostawiły ślady — odpowiedział dzikus z ponurym śmiechem. — Lis Przebiegły już wie, co powie swoim wojownikom.
 Rzekłszy to, zwrócił w stronę dalekiego lasu i oddalił się śpiesznie od generała.
 Montcalm, trapiony przykremi przeczuciami i pełen dziwnego smutku, udał się w stronę powrotną do swego namiotu.
 Rankiem dnia następnego w obozie francuskim odzywały się radosne dźwięki trąb i łoskot bębnów, obwieszczających zwycięstwo. Inaczej było w forcie Wiliama! Po pobudce zaczęto czynić przygotowywania do opuszczenia fortu. Bez słowa, w nastroju ponurym, stawali żołnierze w szeregach i brali na ra-