Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/74

 Któż nie wie, co potem być musiało? Kto nie widział Edypa podnoszącego ręce do oczu, które już odtąd światła nie ujrzą nigdy? Kto nie cierpiał z całym szeregiem przedziwnych postaci Eurypidesa?
 A męka ich coraz zawilsza, długa.
 Gdy człowiek Heleńczyk podobien słońcu wszystek świat opanował, odkrył jedyną nieprzejednaną rzecz — w sobie.
 Gdy nie było ponad nim żadnego ograniczenia, wstała karząca władza — w nim.
 Erynie wstały.
 I ten jest tryumf tragiczny greckiego ducha.
 Zaprawdę, wielkości do tego potrzeba było i wolności, jakich przed onym czasem nie oglądano w świecie.
 Lud ateński wyznaczył Eryniom mieszkanie na stoku Areopagu.
 Duma pokrywa ból.
 Te są następne dzieje.
 Aliści w splocie dojmujących męczarni wytwarza się samo przez się pytanie: za co?
 Nie zawsze wystarczy tu z odpowiedzią sprawiedliwość, albo wysiłek myśli, albo wysiłek dumy.
 Tok rzeczy pogmatwał się straszliwie.
 Jeszcze raz się obraca, niewidzącemi oczyma patrzący poza siebie, król Edyp u wrót