Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/30

 Przychodzę...
 Do lądu szmerem błękitnym i zda się prawie łagodnym, ale w niem czuć westchnienie... toni.
 Wiem, że jesteś, drobny człowieku.
 Wiem, że idziesz drogą wzdłuż brzegu i niedaleko brzegu.
 W pewnem miejscu skręciłeś i otoś jeszcze bliżej, zstępujesz w małą kotlinę, porosłą przez rzadki lasek sosnowy.
 Czysty, upalny błękit nieba; drzewka stoją nieporuszone, z wątłości swojej, rzekłbyś, przezrocze i — smutne.
 Wokoło aromat mocny igieł sosnowych, ale lasek zdrętwiały nie szepce, jakoby wstrzymał oddech...
 Dlaczego?
 Cicho! czy słyszysz wskroś powietrze stłumiony, ale niczemu nie podobny i wszystko napełniający głos jedyny?
 Niewidzialny ocean — wzdycha.

 Idź kędyś jeszcze przed siebie: obaczysz zarośla po falistym gruncie nierówne i wysokie kępy traw rozechwianych, obaczysz gdzie niegdzie skrawki łąk trochę siwych i początki pól zbożnych, rozmaitych i ciepłych w słońcu. Napotkasz w onej starej wandejskiej krainie... gdzieś rozwaliny opactwa z kościołem, pustym gotykiem: okna wydarte dawno, wiew otwo-