Strona:Jadwiga Marcinowska - Vox clamantis.djvu/280

 To wszystko było przed nią w tej chwili. Nieszczęście Romy i nieszczęście świata...
 Tysiąckrotnie spotęgował się wir i buchnęło nieskończonością tęsknoty i nieskończonością rozpaczy...
  Zgięła się niewiasta pod ciosem, bowiem wpłynęło to w nią...
 I oto w mgnieniu zrozumiała wszystko aż do dna... Ten ogrom tęsknoty stał się w łonie jej — Głosem.
 Wypełnił ją, wyrósł nad nią, rozlał się za granice przestrzeni, ogarnął cały świat.
 Wołał ze szczytów gór naokoło i ze złoconych dachów Jerozolimy, i z nadjordańskiej za górami pustyni.
 Wołał z lądu i z brzegów, i z poszumnego morzą i z wysp rozsianych na toni; z krajów nieznanych z imienia...
 Zdawało się, że nic niema pod niebiosami i w głębokościach krom onego głosu, który snać woła od głębokości w niebiosy...
 Nachylił się nagle wzrok Eliszeby, spoczął na spadzistości łagodnej ku miasteczku górskiemu.
 Skalista gleba napłynęła barwą błękitu i otwarła się ziemia, wydając zjawisko, postać dziewiczą...
 Eliszeba poznała pokrewną sobie dzieweczkę z Galilei rodem będącą i widziała to cał-