Strona:Jack London - Wyga.djvu/98

 — Pani pójdzie z nami? Obiecałem ojcu czuwać nad panią.
 — Ja?
 Zawahała się.
 — Poszłabym, jeśli pan nie ma nic przeciwko temu.
 Patrzyła mu prosto w oczy, a wyraz jej twarzy nie był już ani wzgardliwy ani przekorny.
 — Panie Kurzawa, przykro mi teraz bardzo, że was wywiodłam w pole. Ktoś jednak musiał uratować starych kolonistów.
 — A wie pani co? Przychodzę do przekonania, że taki bieg jest znakomitym pomysłem sportowym.
 — A ja przychodzę do przekonania, że wy dwaj padliście jego ofiarą — mówiła, dodając z cieniem westchnienia:
 — Jaka szkoda, że nie jesteście starymi kolonistami.
 Dwie godziny jeszcze szli wzdłuż przez zamarznięte łożyska Norway, poczem weszli w ciasne i dzikie łożysko jednego z jego dopływów, płynących z południa. W południe zaczęli się wspinać na zbocze gór dzielących ich od Squaw-Creek. Za nimi, jak daleko wzrokiem sięgnąć, widać było ciągnących całemi sznurami uczestników biegu. Tu i owdzie dymy wznoszące się z dziesiątków miejsc, wskazywały, iż ludzie rozbijają obozy.
 Oni jednak w dalszym ciągu szli ostro. Brnęli nieraz w śniegu po pas i co parę łokci musieli się zatrzymywać. Krótki pierwszy zażądał postoju.
 — Dyrdamy już przeszło dwanaście godzin! —