Strona:Jack London - Córa nocy.pdf/111

był wymierzony wprost w jej ciało, nie z wyciągniętej jednak ręki, lecz z biodra, na którem opierał się łokieć człowieka,
 — Och — wyrzekła. — Przepraszam. Przeraziłam się. Czego tu pan właściwie szuka?
 Wargi człowieka zadrgały od powstrzymywanego śmiechu.
 — Właściwie szukałem wyjścia. Zabłądziłem w tym labiryncie. Jeżeli pani zechce łaskawie wskazać mi wyjście, to zaręczam że opuszczę ten dom, nie sprawiając dalszego kłopotu.
 — No, dobrze. Ale co pan robił tutaj? — zapytała szorstkim nieco tonem kobiety, przyzwyczajonej do wydawania rozkazów.
 — Kradłem, proszę pani. To wszystko. Rozglądałem się właśnie, szukając co mógłbym stąd zabrać. Sądziłem że pani niema w domu. Widziałem przecież jak wsiadała pani do auta w towarzystwie starszego pana. Przypuszczam, że był to pani ojciec. Zapewne jest pani panną Setliffe.
 Pani Setliffe spostrzegła błąd i postanowiła nie wyprowadzać zeń nocnego przybysza. Błąd zresztą pochlebiał jej. Był dla niej mimowolnym komplementem.
 — Skądże pan wie, że jestem panną Setliffe? — spytała.
 — Wszakże to jest dom starego Setliffe’a, nieprawdaż?
 Skinęła głową.
 — Nie wiedziałem, że stary ma córkę. Odgad-