Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/112

 — Przygotowałem, ale... — mówił Piotr z miną markotną.
 — Co za „ale”?
 — Ta wycieczka nic dobrego nie wróży.
 — Boisz się?
 — Nie boję się nigdy, lecz gdy generał się dowie...
 — Nie wyjdziemy wszakże poza obręb obozu, a po wtóre wrócimy na godzinę jedenastą.
 Piotr wstrząsnął głową z powątpiewaniem.
 — Bogać tam wrócimy! — mruknął.
 Jerzy spojrzał na zegarek.
 — Dziewiąta dochodzi... Czas wielki, chodźmy już, stary nudziarzu!
 — Niech i tak będzie — odparł z rezygnacyą weteran.
 I poszli. Po drodze wzięli jeszcze ze sobą młodego żołnierza, Michała Corintin. Michał był to chłopiec silny, zdrów, wierny i ślepo posłuszny.
 Znaleźli się niebawem u drzwi dom ku, gdzie mieszkał Miara.
 — A więc idziemy — rzekł tenże, wychodząc.
 W księżycowem świetle grobowce Faraonów przybrały kształty fantastyczne. Kiedy niekiedy podmuch wiatru unosił w górę lekki piasek pustyni, wirując nim w powietrzu; czasami nietoperze przelatywały nad głowami idących; z daleka dochodziło żałosne wycie szakali. Oni szli jednakże naprzód, milcząc, zatopieni w wspomnieniach przeszłości Egiptu. Zdawało im się, że słyszą harfiarzy, wysławiających wielkiego Ramzesa, nieśmier-