w cierpliwej ufności przyszłego uczestnictwa tego wielkiego szczęścia, którego powinien doznawać obywatel Księstwa Warszawskiego[1]“.
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
Konkluzya.
Sprawę polską, stłumioną siłą i za milczącem porozumieniem ogółu państw europejskich od lat przeszło pięćdziesięciu, vis maior — wynik dwuletniej wojny przez mocarstwa zaborcze na ziemiach polskich toczonej — pomimo woli walczących — postawił na porządku dziennym polityki wszecheuropejskiej. Podjęły w niej inicyatywę mocarstwa centralne i przez akt 5 listopada stworzyły możność przymierza odradzającego się państwa polskiego ze sobą.
Żywioły aktywistyczne narodu polskiego winny przymierze to zawrzeć i z całą energią wziąć się do wykorzystania nadarzającej się sposobności, ażeby maximum sił narodowych zorganizować i nie pozwolić sprawie polskiej zejść ze stanowiska, na jakie ją wzniosły, zarówno owa vis major, jak i wola mocarstw centralnych.
Bez względu więc na niesłychanie trudne warunki, zarówno nasze, jak i zewnętrzne, wytycznemi naszej polityki narodowej musi być energiczne wykorzystywanie chwili i układu stosunków dla stopniowego organizowania rządu cywilnego polskiego wzamian władz okupacyjnych, oraz dla organizowania możliwie szybkiego i możliwie silnej armii polskiej.
Przez powołanie Legionów Polskich, jako kadrów przyszłej armii polskiej, oraz przez Statut Rady Stanu, w dniu 6 grudnia ogłoszony, mocarstwa centralne otworzyły nam całkowicie wrota do pracy nad organizacyą, zarówno armii, jak i władz cywilnych.
Reszta od naszej pracy, naszej energii, oraz naszego rozumu politycznego zależy.
- ↑ ibid, str. 220.
