i cywilizacya rozjaśnia barbarzyństwo, i z dzikich dzieci przyrody, ze sprowadzonych kolonistów, tworzą się rozległe wsie i osady. Tak więc miejsce posępnego, pochylonego nad księgą Benedyktyna, zastąpił w te wieki Cysters, co z pługiem w jednéj, a krzyżem w drugiéj ręce, ukazuje się w połowie XIII wieku u stóp werchów tatrzańskich. Ależ cień i noc zawsze złe okrywać zwykły. Zpośród owych lasów występują rozbójnicy, i od tych chwil do niedawna, bo do końca zeszłego wieku, stają na zawadzie spokojnego rozwoju, rzuconych przez Cystersów myśli. Ludzimierz kilkakroć, jak dzieje świadczą, ogląda w skromnych celach zakonników, rozbójniczy topór i zniszczenie. Widząc założyciel, że dzieło jego w samym zawiązku tyle przeszkód znajduje i przeznaczeniu swemu nie odpowiada; gdy dłuższy pobyt zakonników w okolicy rozbojami zagęszczonéj, był niepodobnym: zakupił więc Cedro od Jana Sulisława kantora płockiego, kanonika krakows. r. 1237 za 100 grzywien srébra[1] wieś Czyszycz czyli Górę, późniéj Górą ś. Jana nazwaną, na czém teraz (1586) jest wsi sześć[2], i zbudował klasztor z wspaniałym kościołem. Poczém w dziesięć lat od pierwotnego założenia, przeniósł z Ludzimierza Cystersów do nowo zbudowanego klasztoru Szczyrzyckiego, roku 1245. W ten sposób przeniesiony i założony klasztor w Szczyrzycu, poświadcza erekcya przez Cedra, nadana osobnym dyplomatom pod r. 1244[3]. Do powyższych włości dokupuje nadto wojewoda Cedro w 1237 r. od synowca swego wieś Rogoźnik za dwa woły, za sześć łokci sukna brunatnego, i za kilka skórek lisich, a w następnym r. (1238) wieś Krzyszkowice od szlachty Lewosa i Krzyska, za dwadzieścia grzywien srébra i za dwie sukni[4]. Wisław z Kościelca bisk. krak. klasztorowi cysterskiemu świeżo natenczas założonemu przyczynił funduszów, oddając mu dziesięciny ze wszystkich wsi, w posiadaniu jego dotąd będących[5]. Bolesław Wstydliwy przywilejem r. 1254 wydanym, zatwierdza wszystkie nadania, jakie poczynił Cedro wojew. krak. klasztorowi w Szczyrzycu; ze swéj zaś strony dodaje: „si aliquod metalli in territorio eodem a bonis dicti monasterii poterit reperiri, medias ejus ad ducale dominium, abbati medias residua sine hoesitatione semper reddit”[6].
Strona:J. Łepkowski, J. Jerzmanowski - Ułamek z podróży archeologicznej po Galicyi odbytej w r. 1849.djvu/24
Ta strona została skorygowana.