Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/114

—   110   —

 — A to dlaczego? — zawołali obaj sąsiedzi niemal z oburzeniem.
 — Zmęczony jestem.
 — Pan deputat raczy żartować — spierał się Pawłowski — wygląda pan, jak młodzieniec, pełen ognia, siły, inicyatywy, już i doświadczenia.
 — Klimat petersburski mi nie służy...
 Pawłowski spoglądał na Budzisza z niedowierzaniem.
 — Taka skromność i abstynencya, panie de putacie, gdy chodzi o dobro publiczne?
 — No, sąsiedzi kochani, jeszcze niema wyborów. Dziękuję wam w każdym razie za życzliwość i zaufanie. Umiem je cenić, a może potrafię i wyzyskać, oczywiście dla sprawy.
 — Naturalnie, że dla sprawy!
 — A wkrótce tutaj, w tem sercu kraju, będziemy mieli dużo do roboty.
 — Daj Boże!
 — Wtedy na was liczę, panowie.
 — Zawsze i wszędzie... Aha, to niby pan deputat do sejmu, do naszej konstytuanty?
 Pan Apolinary wzniósł tylko oczy i ręce do nieba, jakby mówił:
 — Tego pragnę, co Bóg i naród rozkaże.
 — Już zabierać nie będziemy drogiego czasu — rzekł Pawłowski.
 Ale zabrał jeszcze z kwadrans, dopytując, w postawie stojącej i między ponawianemi poże-