Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/339

—   331   —

Lejtan sprawę, o czem chce się dowiedzieć Kazimierz.
 — Smutna teraz Auszra, że młodej pani niema.
 — Wiecie może dokąd wyjechała?
 — Wiedzieć to możno — rzekł misternie Jurko, zwiesiwszy krzywo głowę i nadstawiając ucha, jakby pytał o legitymacyę Rokszyckiego przed udzieleniem mu wiadomości.
 Kazimierz bezwstydnie dał Jurkowi drugiego rubla, którego stary przyjął z godnością.
 — Dziękuję, paniczu. Ja i tak powiedziałby, bo i nie klął się, żeby nie mówić.
 — Więc powiedzcie, mówcie!
 — A to ona mieszka w Ponikszcie u księdza, dawnego jej... prowizora.
 — Gdzie ta Ponikszta?
 — Mil od nas będzie sześć, a przez łąki wiele, jeśli cztery. Od Wilna daleko, tylko kiedy na pociąg siądziesz, to i blizko. Spisz panienku ty mój, oczy zamrużywszy, a tu już i maszyna wabi się świstem: stacya Ponikszta.
 — Wiecie napewno?
 — Jak nie wiedzieć? Sam ja tam byłem tydzień temu nazad.
 — I widzieliście? no, mówcie, mówcie!
 Jurko przełknął najprzód ślinę, rozszerzył gębę smakowitym uśmiechem i zagadał po