Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/279

—   271   —

 Krystyna unikała wszelkich rozrzewnień fam ilijnych z Chmarami, a imię Kazimierz wydało się jej teraz parodyą.
 — Pułkownik przyszedł tu już do mojego okna. Nie lubię tego.
 — Niewczesny pomysł — godził się Chmara. — On cały taki: szczery, odważny, żołnierski. A jednak ja jemu radzę porzucić karyerę wojskową.
 — Doprawdy? Po cóż ją zaczynał?
 — Nie z mojej porady. Teraz on sam rozumie, że dla Polaka niema w tej karyerze przyszłości. A jego przyszłość bardzo mi na sercu leży; chciałem nawet o tem pomówić z tobą, droga pani Krystyno.
 — Ze mną?! Nie mogę tu mieć zdania.
 — A ja sądziłem, że, wszedłszy do naszej rodziny, gdzie tak wdzięcznie cię przyjęliśmy, poczuwasz się do solidarności z nami. W każdym razie prosiłbym o zdanie twoje co do Kazimierza. Jak się zapatrujesz na osiedlenie jego u nas, choćby w Rarogach?
 — Ja nie rządzę w Rarogach.
 — A mogłabyś, droga pani Krystyno — rzekł Chmara znacząco i z naciskiem.
 — Nie potrafię i nie chcę — odpowiedziała szorstko — dość kłopotu z moją Auszrą.
 — Słusznie to mówisz. Ale właśnie dałoby się ułożyć projekty, wszystko załatwiające. Kazimierz, mieszkając tymczasem w Peters-