Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/217

—   209   —

nickich i o Rokicińskich. Mamy nawet jednego ekonoma...
 — Rokszyckiego?
 — Coś w tym rodzaju.
 — Ale pan Kazimierz jest z doskonałej rodziny — rzekła Krystyna twardo i z przekonaniem.
 — Brawo, Krysiu! Widzę, że studyujesz historyę szlachty. Panie Eustachy, czy Rokszyccy szlachta?
 — Stara szlachta... prowincyalna — orzekł Chmara łaskawie.
 — Że prowincyonalna, to sama spostrzegłam. Ach, mogłabym ci, Krysiu o tym panu coś powiedzieć — śmiała się księżna zbyt jakoś serdecznie.
 Chmara, który nie usiadł jeszcze zawrócił ku drzwiom:
 — A! skoro damskie zwierzenia, to mnie już przy tem niema.
 — Owszem, proszę zostać, panie Eustachy.
 — Nie, nie, księżno, wolę nie wiedzieć. Zresztą mam pocztę do przejrzenia.
 I wyszedł.
 Krystyna z wyzywającą ciekawością zapytała:
 — Co mi księżna miała powiedzieć o panu Rokszyckim?
 — Ach, nic... żartowałam. Nic wogóle bardzo zajmującego o tym panu niema do po-