Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/207

—   201   —

 Zamówił cicho jakąś mięsną potrawę i kazał dać wina do swego mieszkania, gdzie po chwili zasiedli obaj koledzy przy otwartych oknach. Puszczyk płakał w parku. Andrzej zamknął okna.
 — Nie cierpię puszczyków, dlatego musiała bestya wleźć dzisiaj pod same okno! Mam już taką seryę przyjemności od miesiąca
 — A ja ci przynoszę jeszcze jedną kwaśną nowinę — rzekł Dołęga.
 Zbarazki odepchnął niecierpliwie kieliszek; twarz jego przybrała wyraz kapryśny.
 — Co? jaką? gadaj prędzej! nie potrzebujesz mnie przygotowywać, nie zemdleję.
 — Twoje zalecanie się... staranie się o pannę Helle nabrało już rozgłosu; trzeba z tem coś począć.
 — Wielka mi nowina! sam wiem o tem dobrze.
 — Ale o tem nie wiesz.
 Dołęga wyjął z pugilaresu list bezimienny i oddał go Zbarazkiemu, który spojrzał najprzód na kopertę, poznał swoje niby pismo i zapytał z niehamowanem rozdrażnieniem:
 — Cóż to jest?!
 — Ha, przeczytaj.
 Andrzej przeczytał, obejrzał znowu kopertę, zbladł i zesztywniał.
 — Jakim sposobem ty to masz w ręku i co ci mam odpowiedzieć?
 — Powiem ci otwarcie. Helle przejął ten list,