Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/175

—   169   —

wabną jakimś cichym wdziękiem starości, i żywą i wesołą przyjaciółką młodych.
 — Co ty mówisz, Halutko?! No, wyznaj mi wszystko. Wiesz, że ze mną mówić możesz, jak ze spowiednikiem.
 — Już powiedziałam.
 — Jakto? Nie powiedziałaś nawet w kim. Może i domyślam się, ale od ciebie nic jeszcze nie wiem moje dziecko. No, mów!
 — Cóż cioci powiem? zdaje mi się, że się kocham.
 — Ale w kim? w cudzoziemcu, czy w rodaku?
 — W cudzoziemcu?... E! ciocia myśli pewnie o Reckheimie, który mi tam głowę zawracał?
 — Jak ty się wyrażasz, dziecko!
 — A co? czy nie dobrze?
 — Nie dość... stosownie. Mniejsza z tem. Więc w rodaku. Tutaj moje domysły trochę błądzą. Wiem, że w Warszawie miałaś całą młodzież u swych nóżek. Nic dziwnego. Ale słyszałam o tylu zajętych tobą, że chybabym zgadywała przez kwadrans.
 — Ciociu! Ten, o którym myślę, nie starał się o mnie, nie widywał mnie prawie w mieście, a i dzisiaj, choć mógłby być w parku z nami, siedzi w swoim pokoju.
 — Jest tutaj? To już nie wiem zupełnie, kto taki...
 — Przyjechał właśnie przed godziną i zamiast się pokazać, siedzi tam — o! w tych dwóch oknach, co się świecą na piętrze, przy rogu baszty.