Strona:Józef Weyssenhoff - Soból i panna.djvu/240

—   221   —

tęczona przez wyobraźnię, wydała mu się najczulszym punktem jego wrażenia, treścią jego tęsknoty. A że ginęła dla niego niepowrotnie, kraj cały był jakby pozbawiony ciepła i młodości. I jesień! — — ani jednej jagody po drodze, ani jednej jaskółki w powietrzu! Biała kopuła niebios zimna, nadąsana upartym smutkiem.
 Ale dochodzili już do miejsc, gdzie przypuszczalnie spotkać mieli myśliwych. Szli środkiem łagodnego jaru między wzgórzami, leśnem i łysem, odsłaniając się umyślnie, aby ich zobaczono. Jakoż z pod krzaka wynurzył się pierwszy myśliwy na stanowisku — nieznajomy.
 Otyły był i znacznie już szpakowaty. Twarz miał rozczarowaną jakimiś życiowymi zawodami, uprzejmie tragiczną. Brał udział w polowaniu jakby z musu, bo nie można było zdybać w jego postaci śladu łowieckiej ochoty. Nazywał się pan Pauksza. Rajecki przedstawił mu się z obowiązku gościa wpraszającego się do kompanii, bez przyjemności, gdyż podstarzały jegomość był niby uosobieniem złej wróżby. Ale dowiedział się od niego przynajmniej, że Stanisław Pucewicz stoi obok, o sto pięćdziesiąt kroków dalej.
 Niebawem przyjaciele uradowali się wzajemnym widokiem.
 — Wszelki duch!... skąd ty tutaj, Miś?! — w tem ubraniu? — —
 Krótka relacya Michała uspokoiła wykrzykniki.
 — Siadaj, Miś! dywanik piękny i suchy. I powiedz, co z tobą.
 Usiedli na wrzosowisku obok siebie. Łaukinis, który miał zwyczaj przypadać i wynurzać się, jak dzikie stworzenie leśne, ukrył się gdzieś w krzakach. Nic też innego nie było do roboty, jak czekać. — Psy zapędziły się daleko za sarnami.
 — Co tam w mieście! nic ciekawego! — machnął ręką Michał opowiadaj ty, co się u was dzieje. — Jakże tobie, dobrze z Janielką?... z panią Anielą?
 — Że i lepiej nie potrzeba. — A polować nie przeszkadza mnie, jak widzisz. Łosia zabiłem w przeszłym tygodniu.
 — Opowiadał mi Łaukinis.
 — To i wiesz wszystko, kiedy z nim gadałeś.
 — Właśnie, że nie. O Warszulce niczego się nie dowiedziałem.
 — Jakto? nie mówił?! — uparta sztuka. — A ja myślałem, on tobie teraz druh, że oddałeś jego synowicę Trembelowi...
 — Dość niby łaskaw na mnie... Ale powiedz, Stachu — wyszła za Trembela?
 — Jeszcze w septembrze pobrali się i wyjechali.