Strona:Józef Weyssenhoff - Soból i panna.djvu/151

—   136   —

coś dziko i namiętnie dyszało w pobliżu, niby lubieżne, przyśpieszone oddechy; w powietrzu były elektryczne dreszcze, w ciszy — kobiece wołania. I gdyby w tem pustkowiu zobaczył nagle Michał błyszczące pożądaniem oczy dziewczyny, gdyby nawet świeżość warg rytmicznych poczuł na ustach, nie zdziwiłby się. »Ona« była w pobliżu.
 Odezwał się nagle do Lelejki:
 — Czy ksiądz przy swych zajęciach... i umartwieniach nie żałuje czasem... życia?
 — Pan nazywasz życiem rozkosz fizyczną?
 — Wysubtelnioną przez intelekt... przez krytykę intelektualną — nadmienił Rajecki.
 — Ot właśnie. Ale jak wysubtelnioną? — U mnie jest co do tego osobna teorya.
 — No? jaka?
 — Teorya nie moja, podobno indyjska; ja ją poznałem z jednej książki i próbuję... przykładać do życia.
 — »Stosować« — chce ksiądz powiedzieć?
 — Tak, tak: stosować. Tylko ona nie ze wszystkiem przyzwoita.
 — Czegoż mamy się wstydzić między sobą, mężczyznami jednych at i na pustej wyspie. Kuchta nawet nas nie zrozumie.
 Drzemiący Kuchta, usłyszawszy, zwrócił pół-przymknięte oko pogardliwie:
 — Nie raczy rozumieć...
 — Tema, widzi pan, taka, — mówił młody ksiądz — że, traktowana żartobliwie, prowadzi tylko do grzechu słowem; a seryoznie biorąc, rzecz może i święta?...
 — Możemy mówić zupełnie poważnie.
 — A kiedy tak...
 Przemocne skupienie i walka z nieśmiałością wybiły perły potu na białe czoło księdza. Po przerwie zaczął przez zęby, jakby się poddawał bolesnej operacyi:
 — Kiedy mówiliśmy o rozkoszy fizycznej, znaczyło w języku filozoficznym: popęd płciowy.
 — Zasadniczo — tak.
 — Gdyby ja jego potępiał, byłoby niemądrze. To siła przez Boga stworzona, mocna i dobra. Ale jej można rozmaicie używać...
 — .... ??