Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/80

Moskwie dla interesów, trzymała się tam z polskiem towarzystwem. Jednak mówiono, że Marcelka zaręczyła się potajemnie z oficerem.
 Renia zmieniła obcesowo rozmowę:
 — A ten, który tu dziś był, jak ci się podoba, Marcelko?..
 — Zarozumialec! Rozmawia z kobietami, jak z dziećmi, albo z niewolnicami.
 — Bo nas nie zna — objaśniła Renia bez wahania.
 — Nas nie zna, ale kobiety wogóle... No, już ja o nim coś słyszałam.
 — Co? no, co, Marcelko?
 — Kocha się w jakiejś mężatce...
 — Doprawdy?! Ach te mężatki.. Skąd wiesz?
 — Ma służącego przy sobie; służący gadał z Abramkiem, a Abramek z naszą Józią.
 — Gdzie ona jest, ta... pani? zagranicą?
 — Nie dopytywałam się; mało mnie to obchodzi zresztą.
 Renia zamyśliła się głęboko, poczem odrzekła:
 — Więc to jest taki “Don Zuan”, jak się czyta?
 — Nie ma po temu warunków — odrzekła Marcelka z wyższością uświadomienia.
 — I może się poprawić — dodała Renia, idąc za swoją myślą.
 — Najprzód musiałby się poprawić fizycznie — ciągnęła Marcelka. — chudy jest, zmęczony, znudzony...
 — To pewno wina tej małpy! — zawołała Renia porywczo.
 Starsza zaś siostra wybuchła śmiechem:
 — Skądże ty możesz wiedzieć, jaka ona jest? Może właśnie jego wina, że nastaje na nią, a ona nie chce, jest wierną mężowi... Może wreszcie