Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/35

 — Poczekaj.. Ja zaś wyjeżdżam stąd i sypię prosto... do niej, do pani Teo. —
 — Podział pracy bardzo dla ciebie wygodny — parsknął Edward prawie pogardliwie.
 — Kiedy mi nie dajesz dokończyć, najmilszy! — Ja też popracuję, i to dla ciebie. Dowiodę pani Teofili, że nikt jej nie kochał i kochać nie będzie, jak ty — bo to i prawda, Edziu — napomknę, że takie uczucie nakłada pewne obowiązki — o! I za dwa, trzy tygodnie przywożę ją z mężem — — którego gubimy gdzieś po drodze tutaj, do Turowicz!
 — Głupstwo! — zawołał porywczo Edward.
 — A ja się zakładam z tobą, że tak będzie.
 — Spróbuj, dam ci za to... no, zakładam się z tobą o... trzy tysiące rubli.
 — Trzymam! — — A tymczasem daj mi trzysta a conto — co?
 — A conto?... czego?
 — Bo wygram zakład napewno.
 Edward zajrzał w oczy Kamilowi, który śmiał się wesoło, prawie poczciwie.
 — Mój Edeczku drogi! Znam twoje serce, pamiętam, ilem ci winien... Poczekaj — ilem ja ci winien naprawdę?
 — Ach, nie będziemy się teraz rachowali.
 — Więc zgoda? — błysnął Kamil oczyma.
 — Jak na co. Na twoje poselstwo nie mogę się zgodzić, bo to żart. A pożyczyłbym ci chętnie, tylko się muszę rozmówić najprzód z Juchniewiczem, bo teraz każda setka tak mi trudna do zdobycia, jak dawniej tysiące...
 — Jeżeli jednak będzie można...?
 — No dobrze, jeżeli... Ale jedź sobie do niej, tylko nie odemnie — pamiętaj, Kamilu!