Strona:Józef Weyssenhoff - Puszcza.djvu/102

środek krzesła; radził sobie wogóle bardzo zgrabnie ze swojem kalectwem. Przypomniał Edward malownicze określenie Moroza: “chwaroba jemu połowę ciała “pakruciła”, a taki druga połowa po świecie chodzi”.
 — Na długo pan do Mińska? — rozpoczął sąsiad.
 — Wyjechałbym już na noc z powrotem, tylko mi ulewa przeszkodziła; nie mogłem odszukać ludzi potrzebnych.
 — A można się i w Mińsku zabawić — mignął Sas wesoło oczami, które zresztą ciągle mu się śmiały.
 — Ej-że? — powątpiewał Edward — miasto niesympatyczne...
 — Niczego sobie. Naturalnie, że nie Paryż... Wracam właśnie z Paryża.
 Nie spodziewał się tego Kotowicz i zapytał żywiej:
 — Niedawno tam pan był? To byliśmy zapewne razem?
 — Byłem przez marzec i kwiecień.
 — W takim razie byliśmy jednocześnie.
 — Tam i znając się, trudno spotkać. Babilep!
 — Jak to?.. Babilon?
 — Ja jego nazywam Babi-lep... no: lep babi.
 — Ach, tak! — zaśmiał się Kotowicz przez grzeczność i zanotował, że Sas powraca chętnie do tematów erotycznych.
 Wtem kelner przyniósł na tacy dwa kielichy szampana, postawił na stole butelkę otwartą i przykrył ją serwetą.
 — Co to?.. — zapytał Edward — mamy pić szampana? tak za dnia?..
 — Owacya gospodarza restauracyi dla dostoj-