Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/235

—   233   —

 — Poznałem go przy wybuchu wojny; znałem go krótko, ale mogę powiedzieć: dobrze.
 — A teraz czy pan nie wie, co on porabia, po Krechowcach?
 — Jakto: po Krechowcach?
 — Był przecie w tej szarży. I jest w pierwszym pułku ułanów.
 — Tego nie wiedziałem! Byłem w Petersburgu. — — Cieszy mnie bardzo ta wiadomość.
 — A wie pan, że on dawniej służył gdzie indziej? — rzekła Hanka jeszcze ciszej.
 — Niech mi pani to powie wyraźniej.
 — W legjonach.
 — To wiem ze wszystkiemi szczegółami, bo mieliśmy nawet wspólną przygodę.
 — Teraz pan mnie strasznie zaciekawia.
 — Opowiem pani, skoro już powiedzieliśmy tyle. Ale tutaj chyba trudno?
 — Więc gdzie indziej... Pan zapewne będzie łaskaw przyjść do nas, skoro przyszedł do Hornostajów?
 — Z pewnością. Kiedy będzie najdogodniej?
 — Jutro o tej samej godzinie.
 — Stawię się.
 Rozmowa mogłaby trwać i dłużej z zachowaniem ostrożności, ale zaszła inna przeszkoda. Zjawił się Rewiatycki, przywitał się z Hanką i ze Sworskim, odszedł, ale zerkał misternie w stronę tej niespodziewanej pary. Powstali z miejsc, udając się, niby obojętnie, do innych rozmów.
 Uczyniło się luźniej około pani Hornostajowej, więc Tadeusz przysiadł się do niej.