Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/222

—   220   —

bronili i waszych praw, choćbyście pozostali, jako polska kolonja, pod Rosją, czy pod Ukrainą.
 — Pięknieby to było, ale nie idzie wcale ku temu — odrzekł Hornostaj z goryczą.
 Łabuński zaś wytrzeszczył na Sworskiego oczy groźne, czy olśnione? — potem je zmrużył protekcjonalnie i rzekł:
 — Wszechpolak!... — — Ale ja chciałem mówić o rzeczy bliższej i realniejszej. Dochodzi do tego, że nie jesteśmy już panami we własnych, rodowych majątkach.
 — To przykre... — odrzekł Sworski.
 — Hady zagarniają nam ziemie i zbiory.
 — Może się to zmieni?
 — Otóż zmienić się może tylko w razie zajęcia nas przez Niemców. Dlatego ja ich oczekuję z upragnieniem, przyznać się muszę.
 — Chyba dla chwilowej obrony? Bo na stałe... nie radzę.
 — Ależ, panie Sworski, pan sobie nie zdaje sprawy z naszego położenia. Jeżeli Niemcy tu nie przyjdą, albo przyjdą na krótko, chłopi nas wywłaszczą i ograbią, albo i wymordują!
 — To rzeczywiście tragiczne. — — Nie widzę tu innej rady, jak czekać normalnego rządu.
 — Przecie nie Sowietów, które ukradną nam ziemię. — A zatem Niemców, albo... powrotu Dynastji.
 — Nawet powrotu dynastji rosyjskiej?! — zadziwił się mocno Sworski.
 — A cóż panie? Żyć przecie trzeba. Skoro nie będzie tu naszej własności, nie będzie i sprawy