Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/201

—   199   —

choć nie miał jeszcze ustalonego projektu, jak do jutra zabezpieczyć staruszkę.
 — Musi pan Brat wiedzieć — odrzekła niewidoma — ale czuję... zapachniało, jak w lecie.
 Przeszło po drodze trochę ludzi pieszych, obarczonych tobołami — zapewne także uchodźcy — ale już i ci, jak kraj rozjaśniony, wydawali się weselsi. Nareszcie wytrysnęło na szosie zjawisko zupełnie wesołe: porządna dworska bryczka. Para koni biegła raźnie; za woźnicą siedział jeden tylko mężczyzna.
 Celestyn powstał z miejsca, gdzie siedział, chcąc zwrócić uwagę przejezdnego; ten zaś jednocześnie dał znak woźnicy i zatrzymał bryczkę. Wystarczyło Celestynowi kilkanaście kroków przebytych do bryczki, aby poznać bez zawodu, że przejeżdżał człowiek przyjaznego typu, z pewnością Polak litewski.
 — Okoliczności mnie zmuszają... muszę przedstawić się; jestem Celestyn Łuba, literat z Warszawy.
 — Leon Gimbut — bardzo mnie przyjemnie.
 — Gimbut?! Czy nie krewny naczelnego dyrektora fabryk w Rudnikach?
 — Brat rodzony. Nawet wiem o panu; pisał do mnie w liście.
 — No, wie pan, że to doprawdy... jakby Opatrzność...
 — Widzę, że trzeba pana podwieźć? — rzekł uprzejmie Gimbut.
 — Jeżeli łaska. Poszedłem piechotą z tymi biedakami, a los zostawił mi na ręku tę biedaczkę niewidomą.