Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/200

—   198   —

deszcz ustawał. Ale staruszka ledwie już powłóczyła nogami, a wpobliżu nie majaczył ani jeden dach, którego protekcję możnaby uprosić, lub wreszcie przekupić. W kierunku dążenia pochodu, o jakich kilka wiorst wyrastały wprawdzie niby zarysy miasta, trudne do rozpoznania w zamglonem powietrzu. — — Ale dojść tam we dwoje będzie chyba trudno przed nocą. Celestyn, ujrzawszy wpobliżu drogi porzuconą na polu bronę, odezwał się:
 — Przysiądźmy... zaprowadzę panią.
 — To oni już przeszli? — — cicho tak.
 — Nadciągną inni.
 — Ale nie swoi — zaszlochała staruszka.
 — I ja swój, matko — rzekł Celestyn melodyjnie.
 — O Jezu drogi! — Kto pan taki?
 — Szedłem z gromadą Janowską. Nazywali mnie starszym Bratem.
 — Słyszałam, słyszałam... Niech Bóg Najwyższy..
 Pochylała się, szukając łapczywie ręki prowadzącej. Ale Celestyn rękę swą usunął, a potem oburącz ujął lekko głowę starej towarzyszki.
 Usiedli na bronie i odpoczywali. Staruszka szeptała pacierze.
 Kraj rozwidniał się szybko po ustaniu deszczu, a nawet od zachodu przebłysła zarumieniona mgła, w której kryło się nieśmiałe słońce. Rozweseliły się natychmiast ciemne role fioletem, a ścierniska połysnęły metalicznie. Zmęczona rodzeniem ziemia zdobyła się jeszcze na uśmiech prawie dziewiczej krasy.
 — Pogoda na jutro pewna — odezwał się Celestyn,