Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/198

—   196   —

 I ujrzał scenę straszliwą. Stara, chwiejąca się kobieta czepiała się kurczowo ubrania młodej, która, wydzierając się jej, dążyła biegiem za mężczyzną. — — Już się odczepili oboje od staruszki — padła — powstała z mozołem i wyciągała bezradnie obie ręce, jakby macając powietrze.
 W Celestyna wstąpił duch mściciela krzywdy. Wyprostował się sążniście i prawie groźnie rzekł do Więciorka:
 — Widzicie?! — rzucili ją na polu. — Cóż? — weźmiemy ją na wóz?
 Ale Więciorek nie zatrzymał się nawet i odrzekł kwaśno:
 — Gdzie mam ją brać? Żonę zepchnę z woza, czy co?
 Wtedy Celestyn przeszył towarzysza wędrówki spojrzeniem, przed którem tam ten spuścił oczy, lecz zdania nie zmienił.
 Celestyn chwycił swój tłomoczek z wozu, zboczył z szosy i stanął przed porzuconą śród pola bezradną istotą:
 — Trudno pani iść?... pomogę.
 Ale staruszka bełkotała w rozpaczliwem osłupieniu:
 — Czy oni daleko?... Wszyscy idą, czy stoją?... A tu kto?
 Łuba stwierdził dopiero niechybnie, że staruszka była zupełnie ślepa. Poczuł kurcz litości w sercu i w gardle, ale opanował się i pocieszał, udając spokój:
 — Śpieszą wszyscy do punktu żywnościowego, zdaje się że do Słucka — dogonimy — proszę podać mi rękę.