Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/91

—   85   —

 Z kanapy zaś, na której leżał, powstał żwawo Ryszard Gałązka w postaci swej zwykłej, umiarkowanej w okrągłości, promiennej energią i ożywieniem.
 — Apolcio, jak mamę kocham! Apolcio-delegat! Chodźże w m oje objęcia!
 Po uściskach zaczęli się sobie wzajemnie przyglądać pod światło, że to dawno już się nie spotkali.
 — Wyglądasz, jak tur dziki, Apolciu. Odmłodniałeś na politycznem piwie, słowo honoru.
 — A ty?
 Z uwagą zlustrował twarz dawnego, nieco młodszego kompana. Twarz ta w ożywieniu była młoda, zmarszczki nikły w uprzejmych fałdach uśmiechu. Jasne włosy i wąsy nie miały wcale przymieszki siwizny.
 — Ty bajeczny jesteś, Rysiu! masz ciągle trzydzieści pięć — sześć lat.
 — Bo też i nie wiele więcej.
 — No, no — nie mnie opowiadaj.
 — Przyjeżdżasz do mnie na tydzień przynajmniej?
 — Żartujesz? spieszę się, jak nigdy. Mam mnóstwo zajęć.
 — Prawda, prawda. Ale nie jadłeś kolącyi, mam nadzieję?
 — Kolacyi nie jadłem.
 — Chwałaż Tobie Panie! — Śniegotko, złotko