Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/116

—   110   —

się skaptowało, trzeci się nie daje. Do trzech razy sztuka.
 Doszli do placu tenisowego, na którym przerwano teraz partyę. Pod cieniem wielkich klonów pani Wapowska z córkami siedziała przy zastawionym stole.
 — Pozwoli pan, że go zapoznam ze swoją rodziną?
 — A jakże, chciałem właśnie prosić — odrzekł skwapliwie pan Apolinary.
 Pani domu miała włosy ciemne, przyprószone siwizną, które przy gładkiej jeszcze i pięknej twarzy wyglądały, jak pudrowane. Główki panien były dwie jasne, jedna ciemna — i wcale ładne z blizka — zauważył Apolinary — oprócz najstarszej, trochę suchej i kwaśnej.
 Przyjęto gościa uprzejmie, częstowano herbatą, ciastkami i owocami. Mimo to pan delegat nie czuł się swobodnym.
 — Jakie oni tu mają wszyscy dziwne oczy... Spojrzy które, nawet to ładne czarne, jakby cię brało na egzamin. Czy oni cały dzień myślą, a nigdy się nie bawią?...
 Po przedstawieniach i kilku frazesach wstępnych dogadano się wkrótce do tego, że sąsiad czyni objazd powiatu.
 — Może w celu przyszłych wyborów? — zapytała pani Wapowska.