Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/75

—   73   —

 — Ja także „dziko“ kocham prawdę, tylko nie tak ślicznie, jak pani.
 Tym razem przyjęła kompliment bardzo łaskawie, nawet zapalczywie.
 — Niech pan ze mną wraca do Gdecza!
 — Nie mogę, droga pani, niepodobieństwo — zadziwił się Skumin niepomału.
 — Jakie znowu niepodobieństwo?
 — Bawiłem tam parę miesięcy i nareszcie wyjechałem.
 — To pobawi pan parę miesięcy i dni kilka.
 — Ależ mam bardzo pilne interesy w Warszawie i różne zawikłania.
 — A te zawikłania gdzie? w Warszawie, czy w Gdeczu?
 — Jak to: gdzie? Czyż mam pani opowiadać o sprawach pieniężnych? — Naturalnie w Warszawie.
 — Czy pan gra na giełdzie? — rzekła Dosia, posępniejąc i przybierając znowu swój wyraz zaczepny.
 — Nigdy nie grałem, a teraz tem bardziej, bo nie miałbym absolutnie czem grać. Muszę pani wyznać, że jestem kresowcem doszczętnie ograbionym.
 — To dobrze.
 — Dziękuję pani za życzliwość.
 — Dobrze, bo może pan zacząć życie nowe, o własnych siłach, zamiast iść rutyną obszarników, która dogadza, ale i krępuje. Jest pan człowiekiem wolnym.