Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/51

 — Rozumiem — odpowiedziałem bez wahania.
 — Więc, gdym ci trochę rozjaśnił poglądy ogólne, przejdę do spraw osobistych. Poco tu siedzisz?
 — Wybrałem sobie Holandję na miejsce odpoczynku po robocie warszawskiej.
 — Holandja to nie tylko Haga. Byłeś w Amsterdamie?
 — Mam zamiar tam pojechać.
 — A tymczasem siedzisz w Hadze, boś się wdał w najfatalniejsze towarzystwo.
 — Latzkich?!
 — Przecie to Żydy!
 — Gdzież tam! Niemcy, i to polskiego pochodzenia. Sam ich widziałem idących do kościoła ewangelickiego. Nic zresztą żydowskiego w sobie nie mają.
 — Owszem, dusze — odrzekł Piast twardo.
 Nie spierałem się dalej, bo ten dziwny człowiek zdawał się wszystko wiedzieć w tej chwili.
 — Jedź do Amsterdamu. Wielkie centrum zdrowego demokratyzmu, ludzi praktycznych, przemysłowców, marynarzy. Naucz się tam choć czegoś i przewieź do ojczyzny.
 Mniej górny ton rozmowy rozluźnił niby kręgi magiczne, w których mnie trzymał ten człowiek. Spróbowałem znowu być trzeźwym:
 — Czegóż stryj chce, abym się w parę dni nauczył? Wyrobu porcelany, czy może budowania okrętów?
 — Człecze małej wiary! — załamał Piast ręce — nieodrodny synu grzęznącej w miernocie i pesymizmie epoki! To nie przypuszczasz nawet, abyśmy kiedyś potrzebowali własnej porcelany i floty?!
 — Porcelany — tak, ale floty?...
 — A ja ci powiadam, że ją mieć będziemy. Ty zapewne nie doczekasz, boś kruchy, ale ja dożyję.

39