Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/262

ciekawe: pismo Latzkiego, rakalji, do Sankt-Petersburga, a on przez Helę wiedział...
 — Nie chcę żadnych dokumentów; proszę mi ich nie pokazywać.
 — Jaż ich wam nie zostawię. Chciał tylko pokazać, że trzeba było.
 — Nie wiem. Jutro wypiszę się z partji.
 Tomiłow spojrzał na mnie dziko i przebiegle:
 — Mnie wszystko równo. Tylko jeżeli byłoby śledztwo tutaj, wy po mojej stronie?
 — Bądź pan pewien, że pana nie wydam.
 — Nu wot.
 Wstałem, dając znak, że czekam na jego odejście. Powstał i on i tłumaczył się jeszcze, bardzo zimno, z miną wyższego nad przesądy człowieka:
 — Widzę, że zrobił ja wam nieprzyjemność. — Cóż? — trzeba było. Napróżno ona, Hela, przechytrzyć próbowała ruskiego rewolucjonera.
 Milczałem, wypraszając go oczyma. Nie podałem mu ręki, oczywiście. I on nie zdawał się tego pragnąć. Odszedł wolno, bez ukłonu, rzucił tylko tyle na pożegnanie:
 — A wy — małe ludzie...
 — Poszukaj pan większych między swoimi.
 — I poszukam. —

250