Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/161

 — Panie naczelniku, mam interes. Pan ma przecie urzędowe stosunki z ratuszem i policją.
 — A mam, naturalnie. Tylko, czy wypada je dzisiaj użytkować? czy toby nie pociągnęło represalji... z tam tej strony?
 Tak drżał o swą skórę, że przytomność stracił.
 — Nie o tem chcę mówić, panie naczelniku. Chodzi o uwolnienie jednego więźnia.
 — Bój się pan Boga! Toć oni mnie wezmą w podejrzenie, jeżeli będę się wstawiał! Może być i u mnie rewizja, zapakują i zapomną... Tak, panie, kolegę Danielewicza...
 — Ależ, panie naczelniku, można przecie choć zapytać!
 — Można... hm, można. — — A jak się nazywa? — rzekł cicho, zamykając drzwi, jakby się bał własnej rodziny i służby.
 — Wojciech Piast.
 — Wojciech Piast w Warszawie?! Przecie w Paryżu... w Krakowie! — — Kiedyż przyjechał?
 — Nie wiem. Ale spotkałem go przeszłej nocy na ulicy, aresztowanego. Prowadzono go w kierunku ratusza.
 — Ej?... przyśniło się panu?
 — Ręczę za to.
 Słomiński zaczął wielkiemi krokam i chodzić niespokojnie, czoło ocierał chustką. Chudł mi w oczach.
 — Piast! no proszę, Wojciech Piast.
 Zatrzymał się nagle i wyprostował, jakby gotów na męczeństwo:
 — Zatelefonuję.
 — Nie wiem, czy tak można?
 — No, zapytać tylko, czy pan policmajster może przyjąć.
 — Aha.

149